“Anneler Gününde Annesiz Olmak”
Anneler Günü geldi yine.
Ve yine çiçekçilerin önü kalabalık, vitrinler süslü, sokaklar reklâm panolarıyla dolu.
Herkesin elinde bir hediye, yüzünde bir tebessüm var.
Ve biz…
Bir köşede sessizce duruyoruz.
Çünkü biz, bu günün konuşulmayan tarafıyız.
Biz, annesiz kalanlarız.
Anneler Günü, bizim için bir bayram değil.
Neşeli bir kahvaltı sofrası, el öpen çocuklar, sarılan kucaklar, alınan hediyeler değil…
Bizim için bu gün, tam ortadan kırılmış bir gün.
Her yıl olduğu gibi, yine aynı yara kabuk tutmuş gibi görünür… ama içi hep kanar.
Annesini küçük yaşta kaybeden bir çocuğun büyümesi farklıdır.
Sadece yaş almak değildir o.
Bir duvarın önünde tek başına büyümek gibidir.
Gölgesiz bir ağacın altında beklemeye benzer.
Hayat devam eder, evet…
Ama her güzel şeyin ortasında o eksiklik çığlık çığlığa susar.
Bir annenin sesini unutmamak için, çocukken yaptığın tek şey onun sesini taklit etmeye çalışmaktır.
Rüyalarında çıkagelir bazen; seslenir sana.
Uyanırsın, o koku yok.
O el yok.
Ama özlemi hep orada.
Hep bir adım ötende, ama asla ulaşamayacağın kadar uzakta.
Bugün bazıları annesine sarılıyor.
“İyi ki varsın” diyor.
Biz ise bir mezar taşına dokunarak “Keşke olsaydın” diyoruz.
Aramızdaki fark bir kelime değil, bir ömür.
Onlar bir günü yaşıyor, biz o günün dışında kalıyoruz.
Kendimizi saklıyoruz.
Çünkü insanların neşesine gölge olmak istemiyoruz.
Ama bugün, gölgeye sığınmış çocukların da günü.
Bugün, annesini kaybetmiş bir çocuğun içindeki sessiz çığlığa kulak verme günü.
Bir mezarın başında elini toprağa koyup, “Büyüdüm anne” diyen çocukların günü.
Bugün, herkesin “anneler günü kutlu olsun” derken; bizlerin içinden “sen olsaydın ne güzel olurdu” dediği gün.
Annesi hayatta olanlara bir çift sözüm var:
Bir gün, elinizde çiçekle gideceğiniz bir kapı olmayabilir.
Bir gün, “yarın ararım” dediğiniz o telefon sonsuza kadar susabilir.
Bir gün, geç olabilir.
Çünkü bazı vedalar bir kez gelir, ama ömür boyu kalır.
Ve biz annesizler…
Biz, sokakta yürürken anne-kız el ele görüp içten içe yutkunanlarız.
Herkesin “anne” diye seslendiği bir anda, sessizce başını öne eğeniz.
Bir şarkıda, bir dizide, bir reklâmda geçen “anne” kelimesiyle içi titreyenleriz.
Siz o kelimeyi söylerken, biz içimizden sadece bir dua ederiz:
“Allah kimseyi annesiz bırakmasın.”
Ama gerçek şu ki, bazı çocuklar çok erken öğrenir büyümeyi.
Çünkü hayat onları, annesinin yokluğunda yoğurur.
Acıdan bir sabır, özlemden bir dirayet, yalnızlıktan bir olgunluk örer onlara.
Ve dışarıdan bakıldığında her şey normal görünür.
Ama içimizde hep yarım bir çocuk oturur.
Ne kadar büyürsek büyüyelim, içimizdeki o çocuk hep annesini bekler.
Bu yazı bir ağıt değil.
Bu yazı bir kutlama da değil.
Bu yazı, bugün annesini özleyen, onu kaybetmiş, onun yokluğuyla yaşamayı öğrenmiş herkesin sesi.
Bu yazı, sadece çiçeklerle, hediyelerle değil, yürekle kutlanan anneliğin kıymetini bilene…
Bu yazı, bir ömrü boynunda taşıyanlara…
Ve bu yazı, annesizliğin ne demek olduğunu bilenlere…
Çünkü biz, Anneler Günü’nde susmayı öğrendik.
Gülümseyen yüzlerin ardında ağlamamayı, “iyiyim” demeyi…
Ama bu, içimizde bir fırtına kopmadığı anlamına gelmiyor.
Ve biz biliyoruz ki, annesizlik bir güne sığmaz.
O her sabah, her akşam, her gülüşte, her düşüşte bizimle.
Anneler Gününüz kutlu olmasın demiyorum.
Ama annesiz kalanları da unutmayın.
Çünkü bu dünyada bazı çocuklar hâlâ her gün “Anne!” diye uyanıyor…
Ve sadece sessizlikle cevap alıyor.
